Terwijl ik wacht op een plof
Gaan mijn gedachten uit
Naar Eva, Isaac en Steve

De wind zucht door het
Gebladerte en doet de
Takken zacht beven

Ik durf mijn ogen niet te
Sluiten en bescherm mijn
Schoot met mijn handen

Dan, als het denken en
Het voelen een moment stil
In mijn bewustzijn zijn

Hoor ik ergens een plof
Ik kijk om mij heen: er is
een appel gevallen. Denk ik.